Sosyal yaşamıyla Türkiye’min gündeminde bir numaraydı bir zamanlar Karabük’üm. Demir Çelik İşletmelerinin mimarisiyle özgün hizmet evleri, sosyal binaları, kültür sarayları vardı. Ne zaman kent dışından bir konuğumuz gelse onu ağırlamakta hiç zorluk çekmezdik. Mutlu, mesut gönderirdik yuvasına.

İşin sanları, sanatçılar; muhteşem karşılanır, verimli bir zaman geçirir ve mutlu olarak ayrılırlardı. Komisyoncular, demir tüccarları, esnafımız hep kazanırdı. İş ve işsizlik nedir yazmazdı bizim defterimizde.

İl olmadan önce hep Zonguldak temsil etti bizi Gazi Mecliste. Karabüklü milletvekilimiz hiç olmadı bizim. Seçemedik içimizden birini, gönderemedik oralara amma yine de ekonomik olarak iyiydik, hem de iyice iyi…

Bir zamanlar sadece Demir Çelik işçi sayımız on yedi bindi. Otuzun üzerinde özel haddehanede yüzlerce işçi kardeşimiz vardı. Vardiya değişimlerinde şenlik olurdu kent içinde. İş saatlerinde eşleri ve çocukları, işten çıkınca da işçi kardeşim doldururdu çarşı pazarı…

Büyük kentlerin grevi, lokavtı uğramadı o altın yıllarda Karabük’üme… Kentimi ülkeye bağlayan karayollarım; bakımsızdı, tek şeritti, delik deşik asfalttı ama demir yüklü kamyonlar, tırlar sağa sola yata kalka yol alırdı, ticaretimi sağlardı. Ülkemin hemen her yöresinden şoförle dolardı kentim; iş almak, demir yüklü kamyonlarıyla yurtiçi ve dışına sefer yapmak için… Otellerimizde oda, aşevlerimizde yemek kalmazdı… Kahvehanelerimiz, sinema salonlarımız tıklım tıklım dolardı…

Tren istasyonunun bekleme salonunda sigara dumanından gözlerimiz açılmazdı. Yolcu vagonlarının sayısı yetmezdi yolculara. Kara trenin körük aralarında kömür tozu yuta yuta seyahat ederdi benim Yenice’lim, Yortan’lım, Gökçebey’lim, Çaycuma’lım ve diğerleri…

Şair Gülten Akın “ah, kimselerin vakti yok/ durup ince şeyleri anlamaya” demiş İLKYAZ şiirinde… İnanın, Karabük’ümün bugünkü durumu da aynen bu. Geçmişin izlerinden hareketle geleceğini çizemeyen bir takım küçük beyinlerin, ellerindeki dillerindeki oyuncak bebekler gibiyiz; oynayarak her gün bir yerlerimizi kopardıkları…