Niyazî Mısrî’nın (1618-1694) “Derman aradım derdime/ Derdim bana derman imiş/ Bürhan aradım aslıma/ Aslım bana bühran imiş” dörtlüğü ile başlayan, idrak ettiğimiz Mübarek Ramazan ayında da bol bol seslendirilen şiirini duymayanınız, bilmeyeniniz yoktur.

Dokuz kıtadan oluşmuş bu şiirin tüm dizeleri Niyazî’nin yaşadığı devre olduğu kadar bugüne de çok uygun. Hele hele derdi Karabük olan bizlere daha uygun.

Korkmayın çok gerilere gitmeyeceğim, 1980 sonrası Karabük’ü anımsatmam yeter sanıyorum. Kaymak tabakasının inceldiğini fark eden liberal kılıklı çelik kasa düşkünleri; yatırımlarına başka coğrafyalar bularak, kuyruklarını kıstıkları gibi sırra kadem oldular. Sermaye yoksunu küçük esnaf, çıkar yol olarak, gözünü çelik işçisinin cebine dikti. Yoksulluğun kitabını yazan o gariban işçi de emeğini savaşarak almak için uzun bir greve gitti.

İşçimiz 137 günlük o çileli savaş sonunda umduğunun da üzerinde bir ücret aldı. Bire üç veren o siyasetin silinemez kirliliği kentime yapıştı kaldı. Özelleşme sözcüğünü ülkeme sokanlar denemesini de Karabük’ümde yapmaya kalktılar. Altyapısı bozuk, geleceği karanlık bir özelleşme modeliyle (!) Türk ağır sanayisinin ilkine ilkellik muamelesi yaptılar…

Gençlerin iş, emeklilerin yeni yaşam yeri sevdası Karabük’ü ıssızlaştırdı. Satılan ya da terk edilen konutlar, taşınan işgücü sınırdaki tabelasını olumsuz anlamda değiştirse de derdi Karabük olan bizlerin vazgeçilmeziydi. Derdimize derman arıyorduk ama derdimiz bize derman idi. İnadına sahiplenmeli, Cumhuriyet Kenti, Sanayi Devi diyerek bu topraklarda kalmalı, yaşamalıydık.

Yoo hayır terk edenler hain değil, bakar kördü. Kaçan liberal kılıklı çelik kasa düşkünleri düşman değil, çıkarcı hödüktü…

Bühran (kanıt) aslımızdı, aslımız bize delildi, kanıttı…
İmdi, şu mübarek günde; Niyazî’nin sözünü ettiğim şiirini baştan sona bir okuyun derim. Derdi Karabük olan bizlere ne kadar uygun olduğunu göreceksiniz…