Her ölüm acıdır derler.

Ne yazık ki öyle.

Ölümü teselliden kurtaran gerçek…

Yaradana teslim olmaktır.

O nedenle Aytekin Ağbi ölmedi.

Mevla’ya kavuştu demek belki de bu yazının, yazarını üzüntüsünü bir nebze olsun hafifletecek husustur.

Aytekin Ağbi , sayın Kızıltan Ulukavak’ın da belirttiği gibi yaşamının 50 yılını Safranbolu ve Karabük araştırmalarına ayırmış bir kent sevdalısı idi.

O’nu yaşamında en mutlu eden gerçek ; Safranbolu ve Karabük’ü anlatmak, araştırma yapmak, yeni bilgiler elde etmek ve bu noktada kent kültürünün gelişimine ve gelecek kuşaklara aktarılmasına yardımcı olmaktır.

Ben kendisiyle 1992’li yıllarda tanışma olanağı elde ettim.

Vesile olan gelişme ise benim o yıllarda öğretmenlikle birlikte köşe yazarlığı yapmam oldu.

Karabük Bölgenin Sesi ve Safranbolu Gündem gazetelerinde Karabük ve Safranbolu ile ilgili merakamı gideren yazılar yazıyordum.

Bu yazılar Karabüklü şairimiz İbrahim Yıldız ve Aytekin Ağbi’nin dikkatini ve ilgisini çekmiş.

Tesadüflere inanır mısınız bilmem ama…

Safranbolu’ya bindiğim bir minibüste Aytekin Ağbi ‘nin yanına oturmuşum.

O’nun da elinde Bölgenin Sesi gazetesi var…

Baktım kendisi benim köşe yazımı okuyor.

Ben de bundan cesaret alarak ,ona ,kendimi tanıtma fırsatını buldum.

Böylece başlayan dostluğumuz benim kent kültürü çalışmalarıma büyük katkı yaptı.

Cumhuriyet Kenti Karabük adlı kitabımı hazırlarken önüme koyduğu listede kimlerin isimleri yazıyorsa hepsiyle sözlü tarih çalışması yaptım.

Böylece kitap kısa zamanda yayın aşamasına geldi.

Yine, Tarih İçinde Safranbolu adlı kitabımın düzeltmelerini kendisi yaptı.

Zaman, Mekan. Anılarla Karabük adlı kitabımın isim babalığı yaptı.

Daha doğrusu…

Karabük ve Safranbolu ile ilgili kim ne yazarsa yazsın mutlaka o çalışmalara Aytekin Ağbi’min mutlaka bilgileri yön vermiştir.

Aytekin Ağbi bir kent bilgesi ve aşağı idi.

Rahmetli Hulusi Yazıcıoğlu ve kendisinin Karabük ve Safranbolu kent kültürüne yaptıkları katkıyı anlatmaya bu yazının da yazarının da gücü yetmez.

Gerek Hulusi Yazıcıoğlu gerekse Aytekin Ağbi aramızdan ayrılmakla beni kültürel bakımdan gerçekten öksüz bıraktılar.

Giderek azalıyoruz.

Maalesef kültürel alanda çoğalamıyoruz.

Maddeler aleminde kimliğimizi kaybetmek üzereyiz.

Bir insanın ölümsüz kılan nedir?

Manevi alanda geride kalanlara bıraktığı mirastır.

Bizim görevimiz, ebedi aleme gitmiş olanların ardında bıraktıkları bu kültürel mirasa sahip çıkmak ve onu daha da geliştirmektir.

Son söz mü?

Şehitler gibi…

Eser yazanlar da ölmez ki!